Mirka -- zdjęcia z podróży

W połowie września znowu pokonujemy trasę z Polski do Hiszpanii.
Odpoczywamy w okolicach Parku Narodowego Hainich w niemieckiej Turyngii.

Przejazd przez Frankfurt nad Menem.
Tym razem fotografuję słynny dworzec lotniczy z przeciwnej strony.

Wczesnym rankiem, gdzieś we Francji.

Francuska Szampania, za miejscowością Piney.

Mijamy malownicze pole wyschniętych słoneczników...

Niespodziewanie w Pirenejach napotykamy na przeszkodę. W okolicy miejscowości Urdos, 7-go września ulewny deszcz zniszczył kawałek zbocza góry wraz z ważną drogą stanowiącą oś transgraniczną z Hiszpanią. (fot. presselib.com)

Droga prowadzi do tunelu Somport a za nim, już w Hiszpanii, mieliśmy zarezerwowany ostatni nocleg w trasie. Zawróciliśmy i przenieśliśmy się do hotelu we francuskim mieście Pau. (fot. presselib.com)

Rankiem, aby pokonać Pireneje, wyjeżdżamy na alternatywną,
starą i mniej już uczęszczaną górską trasę.

Początkowo wszystko wygląda dobrze.
Przed nami wspina się niewielki niemiecki samochód kempingowy.

Droga przez góry robi się coraz węższa i coraz bardziej kręta, bez bocznych zabezpieczeń. Pokonujemy stare tunele z lat osiemdziesiątych.

Kiedy zaczynają nas otaczać wysokie skały, nawigacja traci łączność satelitarną.
Nie mamy innego wyjścia jak jechać cały czas przed siebie.

Wokół jak w tolkienowskim Środziemiu...
kamper rezygnuje i zawraca w najbliższej napotkanej wiosce.

Jesteśmy sami na drodze zapomnianej przez Boga, ale jednak ktoś tu mieszka.

To nie koniec przygód. W okolicach tej pięknej, zakopanej w górach francuskiej wioski Fabrèges położonej nad jeziorem z tamą, spotkał nas objazd wąską dróżką.

Majestatyczne góry trochę odpuszczają.
Po prawej ukazuje się niewielka rzeka i czerwony samochód kempingowy.

Po kilku godzinach krajobrazy stają się znacznie łagodniejsze,
widać strumienie i wypasane zwierzęta. Najtrudniejsze za nami.

Pewnie nie powtórzymy już tej trasy, bo ta nasza, równoległa, ma zostać naprawiona
do końca stycznia 2025 roku, ale widoki i wrażenia pozostaną niezapomniane.

Morze zieloności...

Tablica "Witamy w Hiszpanii" bardzo nas ucieszyła.

Jednak tuż za zakrętem, szok. Środkiem drogi prosto na nas idzie wielki biały byk ważący chyba tonę... no tak - Hiszpania :) Aparat nie zdążył mi się zogniskować żeby zrobić mu zdjęcie, ale coś tam pstryknął i skleiłam. Bykowi pozostaliśmy obojętni ;D

Oddech ulgi i piękne różowe niebo.

Hiszpański wyciąg narciarski.

W końcu u siebie, na południu Hiszpanii.
Nowa tablica przy bulwarze w naszej miejscowości Playa Honda.

Piękna pogoda dobrze nas nastraja, cieszymy się ze świeżo odmalowanych ławeczek.

Ślicznie ozdobione zostały także inne plażowe budowle.

Wiosną ten artysta malarz mozolnie pracował. Luis Lorente, brawo.

Przez jakiś czas po naszej okolicy kręcił się śliczny Cadillac z początku lat 50-tych. Zapachniało Hawaną... (fot. pozyskane z FB - Rocio Mengual)

Plaża wprost przed naszym domem.
Małe Morze w Pucku zamieniliśmy na Małe Morze w Playa Honda La Manga.

Pod koniec września jest tu zupełnie pusto. Średnia temperatura to 30 stopni.

Andrzej dryfuje na nowym kajaku. Stary wrócił do Polski :)

Poranek z okna w sypialni.

Jak co roku we wrześniu, w Kartagenie odbywają się uroczystości upamiętniające wojny punickie. Można podziwiać barwne pochody dawnych wojskowych legionów.
(fot. Laverdad.es)

Setki mieszkańców przebranych za Rzymian i Kartagińczyków inscenizują wielką historyczną bitwę, w której wojska rzymskie dowodzone przez Scypiona, w roku 209 p.n.e. przejęły miasto. (fot. Laverdad.es)

Dzisiaj spacerujemy po sąsiednim rozległym kempingu "Caravaning Capfun - La Manga".

Jesteśmy miłośnikami kotów, więc każdy kociak przykuwa naszą uwagę.

Na karawaningu wiele domków ma swojego mruczka.
Przycięte lewe uszko oznacza kastrata.

Andrzej regularnie dokarmia bezpańskie koty w Playa Honda (i nie tylko on).
Te dwa rozpoznają nas już z daleka.

Kotek, którego nazywamy "Bananem" jest zawsze bardzo głodny.
Potrafi sam pochłonąć całą puszkę karmy...

Śliczny domowy kociak napotkany na polu.

To zdjęcie zrobiłam jeszcze wiosną, ale sytuacja wciąż trwa. Ten mężczyzna ma dwa takie psy. Jeden z nich chodzi przy nodze, a drugiego musi wynosić z domu. Nie jest z psiakiem aż tak źle, gdyż drogę powrotną zawsze pokonuje samodzielnie :)
Podziwiamy determinację właściciela.

Zagnieżdżamy się coraz bardziej...

W sypialni.

Moja 'świątynia dumania' na tarasie :)

W naszym najbliższym sklepie zdrowa natka pietruszki oferowana jest za darmo. Dla Hiszpanów jest to odpad, który może się komuś przydać.

A w przydomowych ogródkach takie urocze obrazki.

Kończy się październik i tak jak wszystko na plaży,
pływające molo jest demontowane na chłodniejszy okres.
Dziwimy się trochę, przecież nie ma tu mrozu...

Podjechaliśmy na stację Shell zatankować paliwo, a tu przed nami - polski paczkomat Inpost! Wcześniej go nie było, to wielkie ułatwienie w wysyłaniu paczek z Polski.

Rozkręciliśmy się z plażowaniem.
Dzisiaj nad Morzem Śródziemnym, z drugiej strony półwyspu.

Widoczek z plaży.

Jedziemy do centrum handlowego w Kartagenie. Nowy francuski właściciel terenu pięknie zaaranżował parkingi. Jest nawet plac zabaw z drewnianą łodzią podwodną (łódź podwodna to symbol miasta).

Puste, dotąd wyasfaltowane parkingi, teraz pełne są zieleni i uroczych kącików.
To o wiele przyjemniejsze miejsce.

Przed naszą plażową knajpką 'Zankara' któregoś dnia stanęła tablica informująca
o rozpoczęciu budowy nowej ścieżki ekologicznej biegnącej wzdłuż wody.

Widzimy ją z okien. Idziemy tym szlakiem i sprawdzamy ile już zrobiono.

Stara, porzucona i wypiaskowana wiatrem łódka wtapia się w morski krajobraz.

Przy okazji oglądamy stanowisko archeologiczne na plaży El Castillico.
Około III wieku pne. Rzymianie produkowali tutaj gęsty sos z resztek ryb, czyli garum.

Obok Caravaningu 'Capfun' już rozpoczęto prace ziemne, budowa ścieżki się zaczęła. Wszyscy tu na nią czekają.

Dzisiaj pada przez cały dzień. Tutejsze deszcze zawierają drobinki żółtego saharyjskiego pyłu, więc znowu czeka mnie mycie okien.

A to kos, który przesiaduje na palmie na wprost naszego tarasu.
Rankiem pięknie śpiewa.

Dzisiaj, po deszczu, ptaki wykorzystują każdą kałużę, żeby się popluskać.

Nieźle powiało, na morzu wywróciło się kilka łódek.

Pozostawione katamarany okazały się najmniej odporne na silniejsze wiatry.

Trochę czerwonawej ziemi z pola wraz z ulewą spłynęło do Mar Menor.
Ryby na płyciznach stały się bardziej dostępne dla kormoranów,
które następnego dnia zleciały się tutaj wielkim stadem.

Coraz bardziej popularny sport wing foil, czyli trzymasz skrzydełko i latasz nad wodą :)

Silne wiatry, które tu wieją sprzyjają rozwijaniu dużych prędkości.

Dzisiaj na morze wyszli wszyscy, którzy czekali na wiatr.

A nad Śródziemnym wielki posztormowy bałagan...

Znaleźliśmy szkielet ogromnej ryby.

Nasza malutka palma wytrwale rosła pod oknem około 8 lat.
Niestety, wystarczył jeden podmuch wiatru.

Murcjańskie sztormy okazały się niczym w porównaniu z tym, co wydarzyło się w regionie Walencji, 250 km od nas. Wielka powódź pochłonęła 230 ofiar, zniszczone są domy, ulice, zostało zatopionych sto tysięcy aut... ogromna tragedia. Na filmie tamtejsza trasa, którą czasem jeździmy.

Ładna pogoda szybko powraca, pan ogrodnik rozpalił ognisko.

Spacerujemy w stronę Cabo de Palos, w tle Półwysep La Manga.

Wielkie doniczki obok centrum sportowego w Playa Honda.

Trzciny w południowym klimacie dorastają do ogromnych rozmiarów.

Piękna
kompozycja.

Port w Mar de Cristal.

Poczuliśmy się jak w Pucku...

Wszędzie można zobaczyć meduzy zwane 'jajkiem sadzonym'.
Latem jest ich znacznie więcej.

Meduza śródziemnomorska ma łacińską nazwę Cotylorhiza tuberculata. Nie są groźne. Udało mi się to zdjęcie.

Wyrzucone na brzeg, od razu wysychają.
Cotylorhiza tuberculata osiągają tu wielkość sporych talerzy.

Jeszcze jeden widoczek z portu w Mar de Cristal.

Poznaliśmy bardzo sympatycznych rodaków z południa Polski i razem spędzamy przyjemny czas na tarasie hotelu w Mar de Cristal.

A to tuż
obok,
śliczna
roślinka...

Nasi nowi znajomi zaprosili nas na ogromną paellę :)
Tradycyjna paella pochodzi z rolniczych obszarów regionu Walencji.

Ten samochodzik przyjechał do nas. Zakładamy światłowodowy internet 600MB.
Nasz wspólnotowy, który mamy w czynszu jest zbyt wolny.

Co wieczór obserwujemy pustułkę,
która siada na oknach ostatnich pięter sąsiedniego budynku.

Dzisiaj spacerujemy po Przylądku Palos.

Fotografujemy malownicze skały i oberwane brzegi.

Napotkana w porcie ciekawostka przyrodnicza: osa dobrała się do karalucha!
Osy szmaragdowe składają jajo w karaluchu i unieruchamiają go na czas inkubacji.
Ale żeby osa pospolita...

Ładnie tutaj.

Rzędy portowych barów i kawiarenek oferujących południowe tapas.

Jest tu także kolorowa restauracja meksykańska.

Widok na plażę Levante, u nasady Półwyspu La Manga.

Wizyta w sklepie po nową paletę do deski windsurfingowej;
stara złamała się Andrzejowi podczas pływania.

Kawałek dalej, na półwyspie. W tle hotel Galua wybudowany na skale.

Sprawdzamy nowo otwartą portową restaurację "Puertofino".
Pyszna kawa i fajny klimacik.

To także
w porcie
Cabo
de Palos,
restauracja
Baraca.

Widok na zachód z dachu naszego budynku. Mieszkańcy ostatnich pięter mają tu
swoje dodatkowe tarasy, zwane solariami. My mamy tylko antenę satelitarną ;)

A to kultowa "Zankara", czyli knajpka plażowa obok nas,
której spiritus movens jest Miguel, nasz przyjaciel.

Jest połowa listopada. Przed wyjazdem idziemy ostatni raz pospacerować dziką ścieżką. Gdy tu wrócimy, to miejsce będzie już wyglądało zupełnie inaczej.

Jak zwykle pod koniec prezentuję serię zdjęć zachodów słońca,
które robię z naszego okna.

Jest tak wiele kolorów nieba, nie widziałam tu chyba tylko białego...

Dzisiaj mówi nam dobranoc 'oko Boga'.

Trochę straszne, ale piękne...

Barwy nieba odbijają się w spokojnej, słonej lagunie.

Znowu czarno-czerwono, jednak obraz nigdy nie jest taki sam.

Dzisiaj wieczorne chmury rozstępują się i ukazują piękny błękit.

Wracamy do Pucka,
a tu czeka nas szok termiczny, zima.
Kilka dni po przyjeździe spadł pierwszy śnieg!

21 listopada rano,
wszędzie biało...

Lubię początek zimy i odmieniony wygląd naszego ogrodu.